ارزیابی روش¬های میان¬یابی کریجینگ و رگرسیون خطی بر پایة مدل ارتفاعی رقومی جهت تعیین توزیع مکانی بارش سالانه (مطالعة موردی استان اصفهان)

یکی از مهم ترین متغیرهای ورودی برای محاسبه‏های بیلان آب و تهیة مدل¬های هیدرولوژیکی، توزیع مکانی بارش می¬باشد؛ بنابراین، خطای ناشی از آن، اثرهای مستقیمی در برنامه¬ریزی منابع آب خواهد داشت. از طرفی دیگر، به دلیل عدم پوشش کامل ایستگاه¬های اندازه¬گیری باران، برآورد بارش منطقه¬ای و یا تخمین بارش در منطقه‏های میان ایستگاه¬ها ضروری است. در این مطالعه، دو روش کریجینگ (ساده و معمولی) و رگرسیون خطی برپایة مدل ارتفاعی رقومی زمین را برای برآورد بارش سالانه، با استفاده از آمار بیست‏ساله (1986-2005) داده¬های بارش در23 ایستگاه باران¬سنجی در استان اصفهان، ارزیابی کرده ایم. بدین منظور، نخست به‏ازای هر مدل در روش کریجینگ، نیم¬پراش¬نگار آن را محاسبه کردیم؛ و با استفاده از تکنیک ارزیابی متقابل، خطای نقشه¬ها را برآورد کردیم و از‏میان چهارده نقشه، یک نقشه را به عنوان نقشه بهینه برگزیدیم؛ سپس داده¬های بارش و ارتفاع ایستگاه¬های مورد نظر را با استفاده از مدل رگرسیون خطی در محیط نرم¬افزار curve expert فراخوانی کردیم و با شانزده مدل برازش دادیم تا مدل بهینه مشخص شود؛ در نهایت، به منظور تعیین توزیع مکانی بارش و انجام میان‏یابی، مدلهای برتر هر‏دو روش را با یکدیگر مقایسه کردیم. بررسی های صورت گرفته نشان می‏دهند که تابع رگرسیونی کسینوسی برای میان¬یابی بارش در استان اصفهان، مناسب است.